Środki słodzące

Dziecko chore na cukrzycę powinno przyzwyczajać się do spożywania produktów mało słodkich i niesłodzonych napojów. Może jeść domowe ciasto, mniej słodkie lody, w specjalnych okolicznościach (wycieczka rowerowa, jazda na nartach) również zwykłą gorzką czekoladę. Nie istnieje potrzeba korzystania z gotowych produktów przeznaczonych dla chorych na cukrzycę. Są trzy rodzaje środków słodzących: naturalne – mające wartość odżywczą, sztuczne – pozbawione wartości odżywczych, sztuczne – mające bardzo małą (nie liczącą się) wartość odżywczą. Naturalne środki słodzące. Sacharoza, czyli cukier stołowy (glukoza + fruktoza), spożywana w napojach przecukrza bardzo szybko. Fruktoza, mo- nosacharyd występujący w owocach i miodzie, często dodawany do gotowych przetworów, przecukrza wolniej niż sacharoza, lecz jej wartość odżywcza jest taka sama. Może powodować bóle brzucha, wzdęcia, biegunkę. Sorbitol, mannitol, ksylitol – wieloalkohole o mniejszej mocy słodzącej niż sacharoza, a podobnej wartości odżywczej – spożyte w większej ilości powodują biegunkę i bóle brzucha. Sztuczne środki słodzące – sacharyna i cyklaminiany – nie powinny być spożywane przez dzieci (tylko sporadycznie).
Aspartamian jest estrem alkoholu metylowego i dwóch aminokwasów asparaginianu i fenyloalaniny. Ma nie liczącą się wartość odżywczą. Jest środkiem bardzo silnie słodzącym, nieszkodliwym dla zdrowia, lecz nie może być spożywany przez dzieci z fenyloketonurią. Według FAO/WHO maksymalna dopuszczalna dawka aspartamianu wynosi 40 mg/kg mc./24 h, co odpowiada 560 g sacharozy. Aspartamian rozkłada się w wysokiej temperaturze (pieczenie, gotowanie). Dostępny jest w postaci pudru i tabletek. Może być spożywany przez dzieci.