Leczenie w początkowym okresie

choroby uzależnione jest od stanu dziecka. Jeżeli nie wymaga ono leczenia pozajelitowego, tzn. nie jest odwodnione, nie wymiotuje i nie ma kwasicy ketonowej, lub tylko nieznaczną, można od początku stosować żywienie i wstrzykiwać insulinę podskórnie. Pierwsza dawka zależy od wieku dziecka i orientacyjnej oceny jego insuli- nowrażliwości. Waha się ona w szerokich granicach 0,05-0,5 j./kg mc. i rzadko bywa większa. Najmniejsze dawki stosuje się u niemowląt, większe u dzieci starszych, z dłuższym wywiadem chorobowym, z ketozą i współistniejącą infekcją (czynniki zmniejszające insulinowrażliwość). Insulinę krótko działającą (ewentualnie szybko działającą) wstrzykuje się wielokrotnie w ciągu doby (minimum 4 x) lub podaje w ciągłym wlewie przy użyciu pompy.
Po pierwszym wstrzyknięciu sprawdza się działanie hipoglikemizujące zastosowanej dawki, oceniając zmniejszenie glikemii po upływie 2-2,5 h. Na podstawie uzyskanego wyniku ustala się czas i wielkość następnej dawki:
po 2,5 h, jeżeli glikemia zmniejszyła się nieznacznie lub wcale,
przed następnym głównym posiłkiem, jeżeli działanie hipoglikemizujące było dostateczne lub nadmierne (taka sama dawka lub mniejsza).
Ostatnie wstrzyknięcie przypada na godziny nocne (ok. l00-200). Tą metodą ustala się emipirycznie przybliżone zapotrzebowanie na insulinę i wprowadza się dwa wstrzyknięcia na dobę insuliny krótko działającej + NPH z ewentualnymi dostrzyknięciami insuliny krótko działającej w razie wystąpienia hiperglikemii.
Przewidzianą dawkę dobową insuliny dzieli się na dwie w proporcji: 2/3 przed śniadaniem i /3 lub V4 przed kolacją. Zazwyczaj w rannej dawce jest około 30% insuliny krótko działającej, a w wieczornej około 50%.