Odwodnienie

Odwodnienie jest spowodowane hiperglikemią płynu pozakomórkowego, która doprowadza do odwodnienia wewnątrzkomórkowego i diurezy osmo- tycznej. Narastające odwodnienie jest przyczyną zmniejszenia filtracji kłębuszkowej w nerkach (przy ubytku masy ciała powyżej 6%), aż do całkowitego jej wyłączenia (przy odwodnieniu przekraczającym 10% mc.), W związku z zaburzeniami filtracji wielomocz przechodzi w skąpomocz
bezmocz, któremu towarzyszą objawy zapaści w krążeniu obwodowym.
Niedobór wody w kwasicy ketonowej waha się w granicach 60-100 ml/kg mc., czyli 1800-3000 ml/m2. Stopień odwodnienia można ocenić orientacyjnie na podstawie objawów klinicznych. Znaczne odwodnienie charakteryzuje upośledzona prężność skóry, suche błony śluzowe, miękkie gałki oczne, tachykardia. W bardzo ciężkim odwodnieniu (powyżej 10% mc.) zwykle występuje dodatkowo zasinienie obwodowych odcinków kończyn, szybkie, słabo napięte tętno, niskie ciśnienie krwi, czyli objawy zapaści w krążeniu obwodowym.
Wykładnikiem stopnia odwodnienia jest molalność surowicy krwi. W warunkach fizjologicznych molalność surowicy wynosi 275-290 mOsm/1. Wartości przekraczające 320 mOsm/1 świadczą o wyraźnej przewadze strat wodnych nad elektrolitami. Wskaźnik ten pogarsza się znacznie, jeżeli zmniejsza się filtracja kłębuszkowa i zmniejsza się wydalanie z moczem glukozy, ketonów, mocznika oraz jonów. Dodatkowe straty wodne w kwasicy ketonowej związane są z tachypnoe, mogą być też wywołane wzrostem temperatury, wymiotami biegunką. Odwodnienie w kwasicy ketonowej jest odwodnieniem hipermo- lalnym i dotyczy przede wszystkim przestrzeni wewnątrzkomórkowej.