Substraty metaboliczne – glukoza, aminokwasy, substancje ketonowe, WKT, elektrolity,
hormony – glukagon, GIP, inne enterohormony (tab. 5), prolaktyna,
bodźce nerwowe przez receptory adrenergiczne beta2, muskarynowe i neurotransmittery, np. VIP. Aktywność komórki B hamują: hormony – insulina, somatostatyna, aminy katecholowe i prawdopodobnie łańcuch C i PP, bodźce nerwowe przez receptory adrenergiczne beta2, neuropeptyd Y, w stanach patologicznych duże stężenie IL-1 i wirusy z grupy Picorna.
Gen wpływający na syntezę insuliny zlokalizowany jest na krótkim ramieniu 11 chromosomu. Biosynteza insuliny zaczyna się od cząsteczki preproin- suliny, która różni się od proinsuliny obecnością łańcucha sygnalnego złożonego z 24 aminokwasów. Łańcuch ten jest odłączony bardzo wcześnie na etapie rybosomalnym syntezy, a powstała proinsulina gromadzi się w zbiornikach siateczki endoplazmatycznej i po przejściu do aparatu Golgie- go poddana zostaje działaniu enzymów proteolitycznych. Proinsulina jest długim łańcuchem peptydowym złożonym z 86 aminokwasów, który jest spięty trzema mostkami dwusiarczkowymi. Prawidłowa struktura drugorzę- dowa proinsuliny warunkuje jej podatność na działanie enzymów. Enzymy proteolityczne powodują w warunkach fizjologicznych wycięcie łańcucha łączącego C i czterech aminokwasów – trzech arginin i lizyny. Pozostałe dwa łańcuchy tworzą właściwą cząsteczkę insuliny.