Zjawisko brzasku

(dawn phenomenon). W warunkach fizjologicznych podstawowe stężenie insuliny w godzinach nocnych i wczesnorannych jest zróżnicowane: jest ono najmniejsze po północy (1 -300) i zwiększa się nad ranem, o brzasku (400-800). Zjawisko to związane jest z rytmem sekrecji hormonu wzrostu i jest najwyraźniejsze w okresie pokwitania, kiedy zapotrzebowanie na insulinę w godzinach rannych może zwiększać się nawet o 40%.
W cukrzycy typu 1 występuje tzw. zjawisko brzasku, które polega na wczesnorannym wzroście glikemii. Przyczyną hiperglikemii o brzasku jest wytwarzanie glukozy w wątrobie, wywołane niedoinsulinowaniem hepatocy- tów, ponieważ konwencjonalne metody leczenia utrudniają, a często uniemożliwiają wybiórcze zwiększenie stężenia insuliny we krwi nad ranem. Zmniejszenie zjawiska brzasku można czasem uzyskać przesuwając wieczorne wstrzyknięcie NPH na późniejszą godzinę (22°°-24 ). Jeżeli to nie daje poprawy, trzeba wstrzykiwać insulinę krótko działającą o 30()_400 (ok. V5—’/10 dawki dobowej) lub podłączać odpowiednio zaprogramowaną pompę insulinową na noc.