Etiopatogeneza cukrzycy typu 1

W 1974 roku, dzięki pracom Nerupa i wsp., wykazano związek między występowaniem antygenów HLA-B8 i B15 a podatnością na wystąpienie cukrzycy insulinozależnej, co potwierdziło jej odrębność etiologiczną. Jednakże pomimo intensywnych, wieloletnich badań etiologia cukrzycy typu 1 pozostaje niejasna. Wiadomo, że dziedziczenie ma charakter wielogenowy. Uważa się, że największe znaczenie ma region HLA (IDDM1) i gen insulinowy (IDDM2), ponadto bierze się pod uwagę możliwość związku z cukrzycą siedmiu innych loci.
Nadal uznawana jest hipoteza zakładająca, że w ponad 90% przypadków cukrzycy typu 1 do zachorowania dochodzi w wyniku działania trzech czynników:
genetycznie uwarunkowanej podatności na zachorowanie,
czynników zewnętrznych uszkadzających komórkę B,
autoimmunizacji wpływającej bezpośrednio na destrukcję komórek B.