Rozpoznanie cukrzycy u dziecka jest zawsze ciężkim przeżyciem dla rodziców i budzi zwykle typowe reakcje emocjonalne (szok, złość, poczucie winy, bunt, depresję, a w końcu akceptację zaistniałej sytuacji). U niektórych rodziców proces adaptacji psychicznej przebiega nieprawidłowo i nie są oni w stanie zaakceptować choroby dziecka. Pogrążeni w depresji lub agresji, sfrustrowani, poszukują często pozamedycznych możliwości uzdrowienia dziecka i oczekują cudownego wyleczenia. Taki stan psychiki uniemożliwia skuteczną edukację i leczenie, a ponadto budzi niepokój i zachwianie poczucia bezpieczeństwa u dziecka.
Odpowiedzialność za losy dziecka i strach przed skutkiem błędów w leczeniu wyzwalają nieprawidłowe postawy rodzicielskie: