Leczenie insuliną

Stosowanie insuliny u chorych z cukrzycą typu 1 nie jest leczeniem, a jedynie substytucją. Próba naśladowania warunków fizjologicznych napotyka ograniczenia, z których należy zdawać sobie sprawę, przystępując do insulinotera- pii.
W warunkach fizjologicznych sekrecja insuliny podlega wielorakim wpływom zapewniającym wydzielanie adekwatne do zmieniającego się zapotrzebowania na insulinę.
Sekrecja podstawowa zapewnia niewielkie, stałe stężenie insuliny we krwi niezależnie od posiłków (5-15 pj./ml). Stężenie insuliny jest najmniejsze w drugiej połowie nocy (godzina l00-300), największe w godzinach rannych (godzina 400-800). Wydzielanie podstawowe zmniejsza się podczas wzmożonej aktywności fizycznej i w głodzie (ryc. 17).
Sekrecja stymulowana jest przez pokarm z udziałem czynników neurogen- nych, enterohormonalnych (GEP) i substratów metabolicznych (głównie glukozy). Wydzielanie pokarmowe charakteryzuje szybkie zwiększenie stężenia aktywność fizyczna.