Edukacja zdrowotna (samokontrola cukrzycy)

Dziecko chore na cukrzycę leczą przede wszystkim rodzice i stosownie do możliwości ono samo. Powodzenie terapii i spełnienie celów leczenia zależy od opanowania przez rodzinę metody samokontroli i stopnia motywacji do stosowania jej na co dzień.
W Polsce każde dziecko ze świeżo rozpoznaną cukrzycą powinno trafić na oddział szpitalny zajmujący się leczeniem cukrzycy. Jeżeli dziecko trafia do najbliższego szpitala w ciężkim stanie uniemożliwiającym dalszy transport, powinno być przekazane na oddział diabetologiczny po opanowaniu ostrych zaburzeń metabolicznych (1-3 dni), ponieważ podstawową sprawą jest edukacja zdrowotna. Na oddziałach specjalistycznych leczących cukrzycę przebywa zwykle kilkoro innych dzieci, co ułatwia rodzinie pogodzenie się z nieuleczalną chorobą. Zespół zajmujący się nauczaniem musi udzielać wsparcia psychicznego rodzinie, która staje wobec nowych zadań.
Dalsze losy dziecka zależą w dużym stopniu od tego, czy rodzice potrafią zaakceptować chorobę i tak przeorganizować dotychczasowy tryb życia, żeby dziecko mogło we wszystkim uczestniczyć na równi z innymi domownikami (wspólne posiłki, rozrywki, rozmowy i dyskusje zamiast bezdyskusyjnej dyscypliny i musztrowania).
Edukacja zdrowotna może rozpocząć się wtedy, gdy stan emocjonalny rodziców umożliwia już percepcję. W warunkach komfortowych prowadzi ją zespół wieloosobowy z udziałem pielęgniarki, dietetyczki, psychologa i lekarza. Częściej zespół składa się z dwóch lub trzech osób. Pomoc w szkoleniu stanowią podręczniki przeznaczone dla dzieci i rodziców: Noczyńskiej A. „Wiadomości o cukrzycy typu 1 – poradnik”, Pańkowskiej E. i Pawełczaka S. „Cukrzyca bez porażek”, a także różnego rodzaju materiały audiowizualne. Nic jednak nie może zastąpić bezpośredniego kontaktu z osobą nauczającą.