Insulina wstrzykiwana jest zwykle przy użyciu wstrzykiwaczy (penów)

Podstawowe stężenie insuliny (basal) uzyskuje się stosując insuliny działaniu przedłużonym (NPH), rzadziej długim (typ ultralente). Dawka, w wyniku której możliwe jest uzyskanie stężenia podstawowego, waha się w granicach 20-50% zapotrzebowania dobowego i musi być indywidualnie dobrana. W początkowej fazie stosowania podaje się zwykle NPH w jednym wstrzyknięciu wieczornym o 2200-2300, w dawce nie przekraczającej 25% dotychczasowego zapotrzebowania dobowego. Insulina NPH powinna zapewnić odpowiednią glikemię w godzinach nocnych i rano. Przed zaśnięciem glikemia nie może być mniejsza niż 6 mmol/1, natomiast w godzinach rannych (na czczo) i przed posiłkiem może wahać się w granicach 4—6,5 mmol/1. Przy ustaleniu wieczornej dawki NPH glikemia powinna być kontrolowana przed wstrzyknięciem przed 2200-2300, następnie 200-400 i 600-700.
Drugie poranne wstrzyknięcie NPH potrzebne jest dość często, przede wszystkim gdy:
dawka insuliny krótko działającej do posiłków jest duża (3 j. lub więcej na 1 WW),
występują przecukrzenia, zwłaszcza przed głównymi posiłkami,
stosuje się analog insuliny krótko działającej.
Insulina krótko działająca wstrzykiwana jest 3-4 razy dziennie przed głównymi posiłkami (bolus). Dynamika jej działania różni się od insuliny endogennej, zaczyna działać z opóźnieniem, wolniej osiąga stężenie szczytowe
działa prawie dwukrotnie dłużej. Z tych różnic wynikają określone konsekwencje lecznicze. Wstrzyknięcie insuliny krótko działającej musi wyprzedzić posiłek o 30-60 min, a po upływie 3 h glikemia ulega dalszemu obniżeniu, co stwarza zagrożenie niedocukrzeniem. Zwykle konieczne jest spożycie dodatkowej porcji węglowodanów (przekąski) około V5 ilości WW spożytych podczas poprzedniego posiłku lub więcej – w przypadku dodatkowego wysiłku fizycznego.