Mimo jednak osiągnięć geriatrii i gerontologii zajmujących się chorobami, stanem psychofizycznym i przystosowaniem ludzi starszych, medycyna nie panuje jeszcze nad obniżeniem się sprawności fizycznej i psychicznej w ich wieku. Zabiegi współczesnej nauki o przedłużenie życia nie zawsze obejmują starania o stworzenie warunków dla „czynnej starości”. Obok naturalnych dla tego wieku konsekwencji biologicznych i psychofizycznych, takich jak zmiana poziomu sprawności fizycznej i wydolności umysłowej, obniżenie aktywności, utrata energii — dołączają się konsekwencje społeczne i ekonomiczne. Zagrożenie ich sfery psychicznej ma dziś swe źródło w zbyt szybkich zmianach w środowisku społecznym, naukowym, kulturalnym i daje poczucie „nienadążania”.